ΞΑΝΘΗ| ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗ: Εσωτερική αξιολόγηση

Τις τελευταίες μέρες οι φοιτητές του τμήματος Αρχιτεκτόνων Μηχανικών του ΔΠΘ ενημερώθηκαν πως για ένα επόμενο χρονικό διάστημα θα λειτουργήσει μια ηλεκτρονική πλατφόρμα στην οποία καλούνται να αξιολογήσουν τους καθηγητές του τμήματος και τα μαθήματα τους, καλούνται δηλαδή να συμμετάσχουν σε εσωτερική αξιολόγηση του τμήματος.

Η αξιολόγηση στα πανεπιστημιακά τμήματα (εσωτερική ή εξωτερική) δεν είναι κάτι καινούριο. Ο νόμος περί αξιολόγησης στην εκπαίδευση εμφανίστηκε στη συνθήκη της Μπολόνια (1999), και προωθήθηκε εντονότερα η εφαρμογή του στα πρόσφατα νομοσχέδια. Δεν είναι λίγες οι φορές πλέον, που τα τμήματα αξιολογούνται από εξωτερικούς «αρμόδιους» ή οι ίδιοι οι καθηγητές καλούν φοιτητές να τους αξιολογήσουν ώστε να «βελτιωθεί η εκπαιδευτική διαδικασία».

Ο τρόπος με τον οποίο πλασάρεται η εσωτερική αξιολόγηση, δίνει την ψευδαίσθηση σε έναν αγχωμένο και πιεσμένο φοιτητή, πως έχει λόγο στο τι αποφάσεις θα παρθούν στο τμήμα του και ότι μπορεί με τη γνώμη του να επηρεάσει ή ακόμα και να εμποδίσει την περαιτέρω εντατικοποίηση του προγράμματος του. Οι λύσεις, όμως, στα προβλήματα των φοιτητών δε βρίσκονται σε κακοστημένα ηλεκτρονικά ερωτηματολόγια και στις συνοπτικές ερωτήσεις τους. Βρίσκονται στα αμφιθέατρα και στους συλλογικούς μας χώρους, βρίσκονται στην κουβέντα μεταξύ μας, στην ενημέρωση μας, στις συνελεύσεις μας, στις πορείες μας, στους συλλογικούς αγώνες για τα δικαιώματά μας.  Όσο η κάθε «αξιολόγηση» έρχεται να απομακρύνει τους φοιτητές από την απεύθυνση μας στους συλλόγους μας, τόσο πρέπει εμείς να απορρίπτουμε τέτοιες κούφιες λύσεις, να κάνουμε μαζικές συνελεύσεις και να διεκδικούμε με τη φυσική μας παρουσία και τη φωνή μας δικαίωμα στο πτυχίο και αξιοπρεπείς όρους σπουδών. Κούφιες λύσεις, που πολλές φορές δεν τις συναντάμε μόνο σαν προτάσεις του συστήματος, αλλά τις προτείνουν ακόμα και «αριστερές» δυνάμεις μέσα στα πανεπιστήμια.

Αξίζει να σημειωθεί ότι το BLOCO, η φωνή του ΣΥΡΙΖΑ στα πανεπιστήμια, προωθεί παρόμοιες τακτικές, με την δημοσιοποίηση ενός ερωτηματολογίου για τη διεξαγωγή «γκάλοπ» για το κατά πόσο αρέσει ή όχι η τηλε-εκπαίδευση στους φοιτητές. Την ίδια ώρα, που ζορίστηκε να αποδεχτεί στο ΔΣ την πρόταση των Αγωνιστικών Κινήσεων για διεξαγωγή γενικής συνέλευσης σε υπαίθριο χώρο, όπου οι φοιτητές θα μπορούν να συζητήσουν πάνω στα προβλήματά τους, όπως αυτά των ηλεκτρονικών μαθημάτων και της ηλεκτρονικής εξεταστικής !

Επιπλέον, σε περίοδο πανδημίας, που μόνο κανονική και ομαλή δεν μπορεί να χαρακτηριστεί, η κυβέρνηση πασχίζει να προβάλλει την εικόνα ελεγχόμενης κατάστασης και αποτελεσματικής διαχείρισης αξιοποιώντας οποιοδήποτε προπαγανδιστικό μέσο διαθέτει. Αξιολογήσεις των ίδιων των φοιτητών μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως το τέλειο άλλοθι για το φιάσκο της ηλεκτρονικής εκπαίδευσης έτσι ώστε να παρουσιαστεί σαν μέτρο που πέτυχε το σκοπό του και να δικαιολογηθεί και η διατήρηση του και μετά το τέλος της πανδημίας.

Οι στόχοι για την εκπαίδευση στη χώρα προκύπτουν από την εξάρτηση της από τους Ευρωπαίους και Αμερικάνους ιμπεριαλιστές και στις κατευθύνσεις που  ορίζουν (όπως με τη συνθήκη της Μπολόνια). Την εξάρτηση αυτή, η ντόπια αστική τάξη, καλείται να την αποτυπώσει και στο εκπαιδευτικό σύστημα και να την περάσει ιδεολογικά στη νεολαία. Δεν είναι τυχαία η μεγάλη έμφαση που δίνεται στην αξιολόγηση του ερευνητικού έργου και της λεγόμενης εξωστρέφειας των ιδρυμάτων, δηλαδή στην κατεύθυνση για περισσότερες συνεργασίες μεταξύ ελληνικών και ξένων πανεπιστημίων. Όταν η κυβέρνηση διακηρύσσει ότι το ελληνικό πανεπιστήμιο πρέπει να ακολουθήσει τα αμερικανικά και ευρωπαϊκά πρότυπα, προφανώς εννοεί την κατάργηση της δημόσιας και δωρεάν παιδείας, της δημιουργίας του πανεπιστημίου των λίγων και εκλεκτών, όπου το άσυλο, οι συνδικαλιστικές ελευθερίες και η πολιτική δεν θα έχουν χώρο. Συνεπώς, τα κριτήρια της εξωτερικής αξιολόγησης των ιδρυμάτων, όχι μόνο δεν είναι αντικειμενικά αλλά καθορίζονται από τις κατευθύνσεις αυτές, ενώ δίνεται και η δυνατότητα να παρακολουθείται στενά η συμμόρφωση ή μη των ιδρυμάτων και των καθηγητών. Γι’ αυτό συνέδεσε άμεσα τη χρηματοδότηση ή όχι των ιδρυμάτων, με βάση την καλή ή κακή αξιολόγησή τους. Δηλαδή, με βάση το κατά πόσο έχουν εντατικοποιηθεί οι ρυθμοί σπουδών των φοιτητών σε κάθε τμήμα και κατά πόσο ένας κόσμος αποκλείεται από την απόκτηση πτυχίου.

Ταυτόχρονα με τους φοιτητές, και οι εργαζόμενοι, αποδέχονται και συνηθίζουν στην ύπαρξη διαρκούς αξιολόγησης και ελέγχου στα εργασιακά τους περιβάλλοντα. Υπό τον διαρκή φόβο της απόλυσης ή της επίπληξης από το αφεντικό – αξιολογητή, ο εργαζόμενος πολύ εύκολα θα αποθαρρυνθεί από την συμμετοχή σε οποιαδήποτε διεκδικητική δράση, ή δράση υπεράσπισης των εργασιακών του δικαιωμάτων.

            Η αξιολόγηση, έρχεται να αποτελέσει μοχλό πίεσης, που στο όνομα του εξορθολογισμού, της αριστείας, της ανταγωνιστικότητας και της εργατικής αποδοτικότητας, θα κλείνει τμήματα, θα αποκλείει κόσμο από την εκπαιδευτική διαδικασία και θα απολύει εργαζόμενους. Οι φοιτητές, πρέπει να απορρίπτουμε τέτοιες λογικές και να διεκδικούμε την βελτίωση των όρων σπουδών μας εκεί που μπορούμε να την πετύχουμε, μέσω του αγώνα μας.

  • ΔΕΝ ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΑΠΑΤΗ ΤΗΣ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗΣ
  • ΕΝΙΣΧΥΟΥΜΕ ΚΑΙ ΜΑΖΙΚΟΠΟΙΟΥΜΕ ΤΙΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΔΡΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΜΑΣ