Αγωνιστικές Κινήσεις ΑΕΙ-ΤΕΙ

Καταγγέλλουμε σε όλο το λαό την αστυνομική περικύκλωση του ΑΠΘ που εξελίσσεται από τις 7 Ιουνίου μέχρι σήμερα. Καθημερινά, από νωρίς το απόγευμα ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις αποκλείουν όλες τις εισόδους του ΑΠΘ και με προκλητικό τρόπο κάνουν έλεγχο ταυτοτήτων και πάσο πέριξ του campus. Η αυθόρμητη συγκέντρωση των φοιτητών στο χώρο του πανεπιστημίου διακόπτει τη δράση της αστυνομίας (ΜΑΤ, ΔΙΑΣ, ασφαλίτες) που ωστόσο επανέρχεται επίμονα. Αφορμή των επαναλαμβανόμενων αστυνομικών επιχειρήσεων αποτέλεσε η έκκληση για «επέμβαση των αρχών» από τον «Πρύτανη των ΜΑΤ», Παπαϊωάννου και η συντεταγμένη προπαγάνδα του συστήματος για τα πάρτι που διεξάγονται μέσα στο ΑΠΘ με τη συνοδεία τριών εισαγγελικών παρεμβάσεων. Η κρατική τρομοκρατία κορυφώθηκε στις 9 Ιουνίου όταν η πρυτανεία του ΑΠΘ μεταβίβασε έγγραφο της αστυνομίας που απαιτούσε να της παραδοθούν τα ονόματα των εκλεγμένων μελών των φοιτητικών συλλόγων προκειμένου να ασκηθούν διώξεις. Η κυβέρνηση και το μακρύ της χέρι μέσα στις σχολές (πρυτάνεις) ορέγονται την επαναφορά του «σπουδαστικού» της ασφάλειας και το τσάκισμα κάθε φωνής αντίστασης, απαιτείται η πιο μαζική και ολόπλευρη ενεργοποίηση του φοιτητικού κινήματος.

Είναι ξεκάθαρο ότι η κυβέρνηση και το σύστημα τρέμουν τη νεολαία. Στο έδαφος της προσωρινής υποχώρησης των φοιτητικών κινητοποιήσεων προχωρούν σε «πρόβα» αστυνόμευσης των πανεπιστημίων, σφυγμομέτρηση των αντανακλαστικών των φοιτητών θέλοντας να στείλουν μήνυμα «αποφασιστικότητας». Με περίσσεια υποκρισία, προσπαθούν να φορτώσουν την ευθύνη της πανδημίας στη νεολαία και να δείξουν τάχα την “ευαισθησία” τους για την υγεία του λαού, λες και ξεχάσαμε τον συνωστισμό του λαού στους χώρους δουλειάς και στα μέσα μεταφοράς, το 20% των θανάτων εκτός ΜΕΘ, τις εκδικητικές απολύσεις γιατρών που αποκάλυπταν την τραγική κατάσταση στα νοσοκομεία, την θρασύτατη προσπάθεια συγκάλυψης της εγκληματικής διαχείρισης της πανδημίας.

Πραγματική αιτία της αστυνομοκρατίας, είναι η ανάγκη για ένταση της φασιστικοποίησης, προκειμένου να προχωρήσει η επίθεση σε μια σειρά κεντρικά μέτωπα που έχει ανοίξει το σύστημα. Από το νόμο Κεραμέως-Χρυσοχοΐδη (4777) την καταπάτηση του ασύλου και τους ταξικούς φραγμούς που φέρνει, μέχρι το νομοσχέδιο Χατζηδάκη και το τσάκισμα του 8ωρου και των στοιχειωδών δικαιωμάτων της εργατικής τάξης και των εργαζομένων, αναγκαίο συμπλήρωμα για να περάσουν όσο το δυνατόν πιο «πολιτικά αναίμακτα» για το σύστημα, είναι η σκληρή καταστολή και η κρατική τρομοκρατία.