Λίγες μέρες πριν έγινε γνωστή, μέσω Facebook, μια καταγγελία ενός φοιτητή του Τμήματος Μαθηματικών και Εφαρμοσμένων Μαθηματικών του Πανεπιστημίου Κρήτης για τις συνθήκες που επικρατούν στο τμήμα κάνοντας τις σπουδές μας και, συνεπώς, την απόκτηση του πτυχίου μας έναν ατελείωτο αγώνα δρόμου.

Είναι γνωστές σε όλους μας οι δύσκολες συνθήκες που επικρατούν στο τμήμα μας. Με τους εξοντωτικούς ρυθμούς σπουδών, που για να ανταπεξέλθει κανείς πρέπει να αφιερώνει σχεδόν όλο του το χρόνο στο διάβασμα. Δεν είναι ότι «περιμένουμε να περάσουμε με διάβασμα Γυμνασίου» (όπως αυτό ειπώθηκε στα σχόλια κάτω από την καταγγελία), αλλά παρατηρούμε συνεχώς ότι οι καθηγητές, με κάθε μέσο, εφαρμόζουν το δόγμα «τα μαθηματικά είναι για λίγους», με μαζικά κοψίματα και απαξιωτική συμπεριφορά απέναντι μας. Από την άλλη, μεγάλο μέρος των φοιτητών αντιμετωπίζει σοβαρές οικονομικές δυσκολίες και πολλοί αναγκάζονται να δουλέψουν ταυτόχρονα ώστε να τα βγάλουν πέρα. Το πρόγραμμα σπουδών, το οποίο προβλέπει υποχρεωτικές προόδους, αλυσίδες στα μαθήματα και όριο δήλωσης μαθημάτων κάνει βέβαιο ότι δύσκολα θα τελειώσει κανείς πριν τα ν+2 έτη, κινδυνεύοντας από το νόμο Κεραμέως-Χρυσοχοΐδη με διαγραφή.  Όλα αυτά συντελούν στο να γίνει το Πανεπιστήμιο «για λίγους και εκλεκτούς» και να πεταχτούν μαζικά από αυτό τα λαϊκότερα στρώματα των φοιτητών, που δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν.

Ως Αγωνιστικές Κινήσεις θεωρούμε ότι μεγάλο μέρος της ευθύνης φέρει η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ. Ο ρόλος της είναι να κρατάει το Φοιτητικό Σύλλογο νεκρό και αδρανή και να εξασφαλίζει πως οτιδήποτε αντιλαϊκό ψηφιστεί από την κυβέρνηση, θα περάσει χωρίς αντίδραση. Τον ρόλο αυτό μέχρι τώρα τον έχει επιτελέσει μια χαρά! Είναι προς το συμφέρον κάθε φοιτητή να αποτρέψει αυτή την κατάσταση και να διεκδικήσει καλύτερους όρους σπουδών μέσα από την μαζική διαδικασία των φοιτητών που είναι η Γενική Συνέλευση (ΓΣ). Είναι σημαντικό οι φοιτητές να συμμετέχουν ενεργά μέσα στις ΓΣ για να αποφασίζουν οι ίδιοι για τα προβλήματα και δράσεις, και να μην αποφασίζουν απλα κάποιοι «φωτισμένοι» που εκπροσωπούν  τους φοιτητές και διαπραγματεύονται  με τις πανεπιστημιακές αρχές εκ μέρους τους. Θεωρούμε ότι δεν έχουμε τα ίδια συμφέροντα με τους καθηγητές, των οποίων ο ρόλος στο Πανεπιστήμιο είναι να εφαρμόζουν ότι νόμο περνιέται από την κυβέρνηση,  που επιτίθεται στα δικαιώματα μας και δυσχεραίνει τους όρους φοίτησης μας. Η συνδιαλλαγή μαζί τους έχει δείξει ότι δεν φέρνει το επιθυμητό αποτέλεσμα, αντίθετα δημιουργεί αυταπάτες ότι «το σύστημα μπορεί να αλλάξει από τα μέσα», απομαζικοποιεί και αποδυναμώνει τους αγώνες των φοιτητών, δημιουργεί λογικές «ήττας» και απογοητεύει.

Δεν έχουμε να συζητήσουμε ούτε με τον πρόεδρο, ούτε με κανέναν καθηγητή για τις συνθήκες των σπουδών μας (αφού οι ίδιοι αποτελούν μέρος του προβλήματος), παρά μόνο να βρούμε ο ένας τον άλλο και να παλέψουμε μαζί.