Οι φετινές φοιτητικές εκλογές διεξήχθησαν μέσα σε περίοδο που το σύστημα προετοιμάζει τον νέο γύρο επίθεσης στην εκπαίδευση. Από τις αλλαγές που γίνονται στα σχολεία με το άνοιγμα της συζήτησης για το Εθνικό Απολυτήριο, τα σχολεία «αναμορφωτήρια» και τις αποβολές μέχρι τον ρεβανσισμό του συστήματος ενάντια στο περσινό Φοιτητικό Κίνημα, τις καταπατήσεις του Ασύλου και τα πειθαρχικά στους φοιτητές το σύστημα δείχνει με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο ποιο μέλλον ετοιμάζει για την νεολαία! 
Στα Πανεπιστήμια, η κυβέρνηση εδώ και μήνες στρώνει το έδαφος για την εφαρμογή των διαγραφών 330.000 φοιτητών από τον Σεπτέμβρη το 2025. Καθόλου τυχαίο δεν είναι το κλίμα τρομοκρατίας που καλλιέργησε τις τελευταίες ημέρες αλλά και τα σκηνικά αστυνομοκρατίας που δημιούργησε τις σχολές. Τα δημοσιεύματα που προμήνυαν  «σκηνικά έντασης» τις ημέρες των εκλογών αλλά και οι αρνήσεις από τμήματα  να παραδώσουν εκλογικούς καταλόγους αποτελούν κομμάτι των προσπαθειών για να υπονομευτούν οι Φοιτητικές Εκλογές. Το περσινό Φοιτητικό Κίνημα απέδειξε για ακόμα μια φορά την σημασία ύπαρξης Φοιτητικών Συλλόγων οι οποίοι μπορούν να αποτελέσουν εργαλεία πάλης ενάντια στην επίθεση. Έτσι το σύστημα, γνωρίζοντας ότι σύντομα θα ανοίξει το ζήτημα των διαγραφών, προσπάθησε να απομακρύνει τον κόσμο από τις συλλογικές του διαδικασίες έχοντας ως απώτερο στόχο συνολικά την κατάργηση των φοιτητικών συλλόγων.
Η διατήρηση της συμμετοχής στις κάλπες στα ίδια περίπου επίπεδα με πέρσι, φανερώνει από την μία ότι οι φοιτητές δεν πείθονται τόσο εύκολα από την προπαγάνδα του συστήματος αλλά από την άλλη ότι οι εκλογές στους συλλόγους συνεχίζουν να χαρακτηρίζονται από τα μεγάλα ποσοστά αποχής. Η περσινή -ήδη πεσμένη- κάλπη μετά το φοιτητικό κίνημα, δεν μπορεί να θεωρείται κατάκτηση αλλά θα πρέπει να προκαλεί προβληματισμό σε όσους αναλύουν τον συσχετισμό των αποτελεσμάτων χωρίς να λογαριάζουν την συμμετοχή του φοιτητόκοσμου. Φυσικά, τα μεγάλα ποσοστά αποχής, δεν φανερώνουν την «αδιαφορία» των φοιτητών. Αποτελούν αποτέλεσμα του αρνητικού συσχετισμού και της χρόνιας αποσυγκρότησης των συλλόγων. Μιας αποσυγκρότησης που τροφοδοτούν οι δυνάμεις του ρεφορμισμού, οι οποίες όλη την χρονιά, «καθησυχάζουν» τους φοιτητές, λέγοντας ότι οι διαγραφές θα «μείνουν στα χαρτιά», ότι οι Πρυτάνεις και το καθηγητικό κατεστημένο είναι μαζί μας και ότι έχουμε ήδη νικήσει!!!
Η σχετικά μικρή πτώση της ΔΑΠ, δεν αποτελεί κάποια νίκη του κινήματος, εφόσον εξακολουθεί η πολιτική της να προωθείται και να επικρατεί με τη ραγδαία επίθεσης του συστήματος στους φοιτητές. Φέτος, από την μία χρεώθηκε το αρνητικό κλίμα ενάντια στην κυβέρνηση της ΝΔ με βάση τις κινητοποιήσεις για τα Τέμπη αλλά από την άλλη προσπάθησε να ανοίξει τον δρόμο στην επίθεση, ετοιμάζοντας προτάσεις για τα «περιστατικά βίας στα πανεπιστήμια» αλλά και τα «ανώτατα όρια φοίτησης». 
Η αύξηση της ΠΑΣΠ αποτελεί δείγμα των προσπάθειών που γίνονται για την συγκρότηση του λεγόμενου «δεύτερου πόλου». Φυσικά, η πραγματικότητα δείχνει ότι αποτελεί μια δύναμη που αποτελεί φωνή του συστήματος στις σχολές προσπαθώντας να κρύψει ότι επι της ουσίας βάζει και αυτή πλάτες στην προώθηση της επίθεσης.  Η πτώση του ΔΙΚΤΥΟΥ (Νέα Αριστερά-πρώην ΣΥΡΙΖΑ), αναδεικνύει ότι τα αφηγήματα του ρεαλισμού και της υποταγής σε αυτό το σύστημα δεν μπορούν να κερδίσουν ούτε προοδευτικό κόσμο αλλά ούτε συντηρητικά ακροατήρια τα οποία «προτιμούν» τις πιο παραδοσιακές συστημικές φωνές. 
Το γεγονός ότι για 4η συνεχόμενη χρονιά η ΠΚΣ αναδεικνύεται σε 1η δύναμη στις σχολές φέρνει στην επιφάνεια την αντίφαση στο αφήγημα της. Από τη μία η σταθερά υψηλή αποχή, η έλλειψη μαζικών διαδικασιών στους συλλόγους, η ψήφιση νόμου Πιερρακάκη, το χτύπημα στο Άσυλο και η προετοιμασία διαγραφών και από την άλλη τοποθετήσεις για «κόκκινους» Συλλόγους και για «νίκες». Με κεντρικό σύνθημα «Τώρα μιλάμε Εμείς» μας λέει ότι «δεν πρέπει να διαγραφούν οι φοιτητές που θέλουν να τελειώσουν τις σπουδές τους» έπι της ουσίας αποδεχόμενη τον αντιδραστικό διαχωρισμό «ενεργών-ανενεργών» φοιτητών.  Τα πανηγύρια για τις νίκες και τις αλλαγές που φέρνει ο οργανωτικός τους μηχανισμός δεν μπορούν να κρύψουν την πραγματική εικόνα που βιώνουν καθημερινά οι φοιτητές. 
Η καταγραφή τεσσάρων διαφορετικών εκλογικών κατεβασμάτων των πάλαι ποτέ ΕΑΑΚ (ΑΡΑΣ-ΜΕΡΑ25-ΛΑΕ, ATTACK/ΝΑΡ-ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΡΕΒΑΝΣ-ΑΡΑΝ/ΑΡΕΝ και ΑΡΙΣ-Συσπείρωση Αριστερών Σχημάτων) αποτελεί τη δικαίωση της κριτικής για τις συμμαχίες/συνεργασίες  εκλογικού τύπου που στο όνομα της «ενότητας» κρύβουν κάτω από το χαλί τις πολιτικές διαφωνίες για να αποτυπώσουν καλύτερο εκλογικό (και όχι μόνο) συσχετισμό. Φυσικά, η κοινή ιδεολογική μήτρα τους, τους οδηγεί να αναπαράγουν παρόμοιες αυταπάτες για τον ρόλο του πανεπιστημίου και του καθηγητικού κατεστημένου, αλλά να αποθεώνουν τις «εικονικές νίκες». Τα ζητήματα της οργανωτικής αντιπαράθεσης που πολλές φορές μετάτρεπαν τις προεκλογικές διαδικασίες σε πεδίο μάχης φανερώνουν τα πολιτικά αδιέξοδα που διακατέχουν αυτές τις δυνάμεις. 
Τέλος, η αναιμική «αντι-εκλογική» παρέμβαση της αναρχίας, αναδεικνύει τον άχαρο ρόλο που έχουν στις σχολές. Από την μια συμμετέχουν σε ορισμένες διαδικασίες των δήθεν «γραφειοκρατικών» συλλόγων και από την άλλη δεν μπορούν να συγκροτήσουν όρους για μαζικές διαδικασίες «από τα κάτω» που να έχουν απεύθυνση στον φοιτητόκοσμο.   
Οι Αγωνιστικές Κινήσεις πήραμε 375 ψήφους (από 463) σε 34 συλλόγους. Η συμμετοχή νέων αγωνιστών στα ψηφοδέλτιά μας, το κατέβασμά μας σε 9 νέους συλλόγους αλλά και η στήριξη των ψηφοδελτίων μας από φοιτητές και φοιτήτριες που αντιλαμβάνονται τον ρόλο που θέλουμε να παίξουμε μέσα στις σχολές, αποτελεί για εμάς δείγμα ότι υπάρχουν δυνατότητες για αναβάθμιση της παρέμβασης μας στους συλλόγους. Και αυτό πρέπει να συνοδευτεί από την αποφασιστική ανάδειξη της άποψής μας στο κίνημα. Άποψη που είναι σε πλήρη αντίθεση με τη συνδιαλλαγή, την ανάθεση και τους κάθε λογής τυχοδιωκτισμούς που κυριαρχούν στις αριστερές δυνάμεις του φοιτητικού κινήματος. Άποψη που πρέπει να αναμετρηθεί και με τις δυσκολίες που βάζει ο γενικότερος αρνητικός συσχετισμός. Δυσκολίες όπου ως Αγωνιστικές Κινήσεις μπορούμε και θα παλέψουμε ώστε να ξεπεραστούν μέσα στους νέους αγώνες που έχουμε μπροστά μας. 
Παρεμβήκαμε στις Φοιτητικές Εκλογές, ως η μοναδική δύναμη στις σχολές που αναδείκνυε το αίτημα «ΚΑΜΙΑ ΔΙΑΓΡΑΦΗ», κόντρα στις αυταπάτες και την προτασεολογία. Αναδείξαμε ότι οι φοιτητές έχουν δυνάμεις και μπορούν να χαράξουν τον δικό τους δρόμο. Ότι δεν μπορούν να αναζητούν τις απαντήσεις σε εναλλακτικές κυβερνήσεις, «καλούς» Πρυτάνεις και καθηγητές ή κόλπα. Ότι με μαζικές διαδικασίες στους Φοιτητικούς μας Συλλόγους και στις Γενικές μας συνελεύσεις, μπορούμε και πρέπει να παλέψουμε για τα δικαιώματά μας. Με ΑΓΩΝΕΣ μπορούμε να ΚΕΡΔΙΣΟΥΜΕ! Η προεκλογική μας παρέμβαση ανέδειξε δυνατότητες και παρακαταθήκες για την επόμενη ημέρα. 
Βρισκόμαστε σε μια φάση, έντασης της επίθεσης του συστήματος στα δικαιώματα μας, με τους Φοιτητικούς Συλλόγους να μην βρίσκονται -για την ώρα- σε θέσεις μάχης για την ανατροπή των σχεδίων τους. Από την άλλη όμως, ζούμε σε μια περίοδο μετά τις μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις με αφορμή το έγκλημα στα Τέμπη αλλά και το περσινό Φοιτητικό Κίνημα. Είναι φανερό, ότι υπάρχει μια πλατιά μερίδα φοιτητών και νεολαίων η οποία όχι μόνο προβληματίζεται από την πραγματικότητα που βιώνει αλλά αναζητά διεξόδους στον δρόμο! 
οι Φοιτητικοί Σύλλογοί πρέπει να γίνουν ζωντανά εργαλεία πάλης και πολιτικοποίησης των φοιτητών! Κόντρα στις ιδιοκτησιακές λογικές, τις αυταπάτες για εκλογικούς συσχετισμούς οι οποίοι τάχα φέρνουν «καλύτερες μέρες» αλλά και στις αντιδραστικές-αντιοργανωτικές αντιλήψεις που πλασάρονται από την αναρχία. 
Απέναντι μας έχουμε το μέτωπο των διαγραφών! Ήδη το σύστημα με βάση τα μέτρα «ασφαλείας» για τις σχολές αλλά και την προετοιμασία διατάξεων για τις διαγραφές που αναμένονται να κατατεθούν πριν το καλοκαίρι μας «πετάει το γάντι». Το Υπουργείο και η Κυβέρνηση δείχνουν την αποφασιστικότητα τους να προχωρήσουν! Πρέπει με ΜΑΖΙΚΕΣ διαδικασίες να βγούμε στον δρόμο του ΑΓΩΝΑ. Η συνδιαλλαγή, η υποταγή στον «ρεαλισμό» και η αναζήτηση «κόλπων» δεν οδηγούν πουθενά! Οι εξελίξεις της τελευταίας περιόδου δείχνουν το κατά πόσο οι ψηφισμένοι νόμοι τάχα «μένουν στα χαρτιά». Μπορούμε να ΚΕΡΔΙΣΟΥΜΕ μόνο εάν εμπιστευτούμε τις δικές μας δυνάμεις και μετατρέψουμε τους Συλλόγους μας σε εστίες αντίστασης και διεκδίκησης!