Πάει μόνο μία εβδομάδα, από την μέρα που, στα δελτία ειδήσεων, φιγουράριζε η είσοδος του ειδικού φρουρού στην ΑΣΟΕΕ, ο οποίος σημάδευε φοιτητές με όπλο. Γεγονός προάγγελος για μία εβδομάδα καταστολής. Χημικά και δημιουργία ασφυκτικής κατάστασης μέσα σε μία γεμάτη σχολή, είσοδος της αστυνομίας στον χώρο της σχολής, αποκλεισμός και συλλήψεις φοιτητών στον σωρό και αναίτιο χτύπημα της κατάληψης που αποφασίστηκε από την συνέλευση του φοιτητικού Συλλόγου. Με αυτό τον τρόπο γίνεται καθαρό από το σύστημα, τι σημαίνει, στην πράξη, κατάργηση του Ασύλου αλλά και με ποια μέσα σκοπεύει η κυβέρνηση να επιβάλει την πολιτική που της υπαγορεύουν τα ιμπεριαλιστικά αλλά και τα ντόπια αφεντικά της. Με χτύπημα στα δημοκρατικά δικαιώματα και τις ελευθερίες λαού και νεολαίας, τρομοκράτηση και καταστολή.

Στην βδομάδα που διανύουμε, κεντρικό θέμα είναι το λεγόμενο «μεταναστευτικό». Εικόνες από κατατρεγμένους, που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τις πατρίδες τους, με τα παιδία τους στην αγκαλιά, να προσπαθούν να βρουν ένα καλύτερο μέλλον και να αντιμετωπίζονται σαν όγκος ανεπιθύμητων αντικειμένων… κοινώς σκουπίδια. Ανθρώπινες ψυχές τις οποίες τόσο το τούρκικο όσο και το ελληνικό κράτος κάνουν μπαλάκι στις μεταξύ τους κόντρες. Με πρακτικές που προκαλούν οργή και αηδία. Προσπάθεια πνιγμού τους στην θάλασσα και φράχτες, στρατό, αστυνομία και πυροβολισμούς στα σύνορα στην περιοχή του Έβρου.

Η περιγραφή των γεγονότων, από τα αστικά ΜΜΕ, γίνεται πάντα με την κατάλληλη δόση ξενοφοβίας, ρατσισμού και μισανθρωπιάς. Εννοείται πως δεν δίνεται καμία σημασία στο γεγονός πως αυτοί οι άνθρωποι είναι το αποτέλεσμα των πολέμων και της ιμπεριαλιστικής πολιτικής ΗΠΑ και ΕΕ, στην οποία υπακούν πιστά οι ελληνικές κυβερνήσεις. Και μέσα σε αυτό το κλίμα βρίσκουν χώρο και έδαφος να πρωτοστατήσουν οι πιο μαύρες δυνάμεις, οι πιο αντιδραστικές φωνές αλλά και πρακτικές. Τάγματα εφόδου και ρατσιστικά ξεσπάσματα, που κηρύττουν το μίσος και την εναντίωση προς καταπιεσμένους και κατατρεγμένους ανθρώπους, θύματα μίας κατάστασης που ποτέ τους δεν επέλεξαν.

Μα, θα πει κάποιος, πως συνδέονται τα δύο μεταξύ τους; Είναι η πολιτική του καπιταλιστικού ιμπεριαλιστικού συστήματος που έχει ως θύματα ντόπιους αλλά και πρόσφυγες-μετανάστες, φοιτητές αλλά και εργαζόμενους. Η πολιτική που σακατεύει την ζωή ανθρώπων με μνημόνια, ανεργία, εκμετάλλευση αλλά και με βόμβες και πολέμους. Με χτύπημα του δικαιώματος στις σπουδές και στην δουλειά αλλά και σε κατακτήσεις όπως υγεία, περίθαλψη, ασφάλιση. Αυτή που τελικά αμφισβητεί το δικαίωμα των λαών να ζουν με ειρήνη, ασφάλεια και αξιοπρέπεια.

Αναπόσπαστο κομμάτι της, είναι η πολιτική της φασιστικοποίησης, που περιγράφεται από περιστολή δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών, ποινικοποίηση του δικαιώματος συλλογικής αντίδρασης και αντίστασης στην κυρίαρχη πολιτική (βλέπε χτύπημα του δικαιώματος στην απεργία, τον συνδικαλισμό, τους συλλόγους, τα σωματεία και τις πολιτικές συλλογικότητες). Δημιουργία κλίματος που επιτρέπει να σημαδεύονται φοιτητές από όπλο αστυνομικού μέσα στην σχολή τους, να μαχαιρώνονται όποιοι προτάσσουν οποιαδήποτε μορφή αντίστασης (π.χ. Φύσσας), να ξυλοκοπούνται και να δολοφονούνται όσοι είναι διαφορετικοί από το κυρίαρχο πρότυπο(π.χ. Ζακ, Βαγγέλης Γιακουμάκης) και να θεωρείται κανονικότητα ο τραμπουκισμός και οι επιθέσεις σε πρόσφυγες και μετανάστες αλλά και σε όποιον στέκεται αλληλέγγυος. Από κοινωνικό κανιβαλισμό, προσπάθεια αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης από τους πραγματικούς υπαίτιους για όλα τα παραπάνω και συνεπώς, από την συνειδητοποίηση πως η δύναμή μας βρίσκεται στους κοινούς αγώνες απέναντι στους κοινούς εχθρούς.

Ακριβώς έτσι, είναι που το σύστημα αντιμετωπίζει κοινά τα θύματα της πολιτικής του. Με βία καταστολή και τρομοκρατία. Και αυτό γιατί ξέρει πως η πολιτική του θα γεννήσει αντιδράσεις. Αντιδράσεις που θα το βάλουν στο στόχαστρο. Και αυτές μόνο φοβάται κι όχι εκείνες που το αφήνουν στο απυρόβλητο και στοχοποιούν τους αδύναμους και καταπιεσμένους. Σε αυτή την βάση, είναι που πρέπει και –εξ΄αντικειμένου- ενώνεται η πάλη μεταξύ ντόπιων και προσφύγων –μεταναστών. Μεταξύ εργαζόμενου λαού και νεολαίας. Στην βάση της κοινής τους διεκδίκησης για την ζωή που τους ανήκει. Στο ζωντάνεμα ενός αντιιμπεριαλιστικού- αντιπολεμικού κινήματος, που θα ενώνει τους λαούς κάτω από την διεκδίκηση της ζωής και της ειρήνης. Στο δυνάμωμα του εργατικού-λαϊκού κινήματος που θα παλεύει για το δικαίωμα όλων στην εκπαίδευση, στην υγεία, στην δουλειά και στις ελευθερίες. Μόνο μέσα από τους δρόμους που αυτά θα χαράξουν, πρόκειται να χτιστεί το μέλλον που τόσο έχουμε ανάγκη όλοι και με τόση μανία πολεμάει το σάπιο σύστημα του καπιταλισμού ιμπεριαλισμού, για να επιβιώσει το ίδιο.