Η ψήφιση του νόμου Πιερρακάκη στις 8 Μάρτη αποκάλυψε τις πραγματικές διαθέσεις της ρεφορμιστικής αριστεράς. Μετά το μεγαλειώδες πανελλαδικό φοιτητικό συλλαλητήριο οι δυνάμεις του ρεφορμισμού με τα αιτήματα, τις προτάσεις που καταθέτουν και την τοποθέτησή τους οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια αυτόν τον αγώνα στο κλείσιμο, την ώρα που όλοι προετοιμάζουν τον λαό να ξοδέψει την οργή στις ευρωκάλπες.
Ο «συντονισμός των φοιτητικών συλλόγων της ΠΚΣ» στην Πάντειο ανακοίνωσε από την πρώτη κιόλας στιγμή την παύση του αγώνα. Κανένας λόγος για νέους γύρους γενικών συνελεύσεων, για συνέχιση των καταλήψεων ή των διαδηλώσεων. Μάλιστα στις περισσότερες γενικές συνελεύσεις τα πλαίσια τους για «ανοιχτές σχολές» στηρίχτηκαν μέχρι και από τη ΔΑΠ. Προγραμματίζουν πανελλαδική μέρα δράσης για τη φοιτητική μέριμνα και μελετάνε αιτήματα με τα οποία «θα αναβαθμιστούν οι σπουδές». Έχουν κάνει ξεκάθαρο, ότι οι πολύμορφες δράσεις που μηχανεύονται για να «απαντήσουν» στο νόμο Πιερράκακη δεν περιλαμβάνουν τις συνελεύσεις – καταλήψεις – διαδηλώσεις, αλλά μέσα ακίνδυνα για το σύστημα. Αυτή είναι η στάση της πρώτης δύναμης στα πανεπιστήμια…
Τα ΕΑΑΚ από την άλλη θέλουν να κλείσει το φοιτητικό κίνημα, αλλά με τους δικούς τους όρους. Τις πρώτες μέρες μετά την ψήφιση έβαλαν ολιγοήμερες καταλήψεις, χωρίς όμως επόμενες γενικές συνελεύσεις και μένει να δούμε αν θα καλέσουν σε επόμενες κινητοποιήσεις. Το βάρος φαίνεται να μετατίθεται από τις διαδηλώσεις στο κέντρο κάθε πόλης σε συμβολικές κινητοποιήσεις όπως αυτή που δρομολογούν για τα γραφεία της CVC (εταιρεία που θα συμμετάσχει στην ίδρυση της ιδιωτικής ιατρικής).
Κοινός τόπος της τοποθέτησης της ΚΝΕ και των ΕΑΑΚ η υποταγή στον αρνητικό συσχετισμό σε βάρος του φοιτητικού κινήματος, οι λογικές ηττοπάθειας και απογοήτευσης που τους χαρακτηρίζουν, η ανεμπιστοσύνη στις φοιτητικές μάζες. Αυτά τους έχουν οδηγήσει (εδώ και χρόνια) στα αιτήματα «να μείνει ο νόμος στα χαρτιά» και «να μην εφαρμοστεί ο νόμος», που δεν μπορούν σε καμία περίπτωση να δώσουν απαντήσεις και διέξοδο στον φοιτητόκοσμο. Γιατί έχουν ήδη αποδεχτεί την ψήφιση και την εφαρμογή του νόμου, αρνούνται το καθήκον της ανατροπής και δε βλέπουν σε τελική ανάλυση τις λύσεις στο μαζικό αγωνιστικό κίνημα.
Όλο το προηγούμενο διάστημα το φοιτητικό κίνημα έδινε μια κεντρική πολιτική αντιπαράθεση ενάντια στο νόμο της κυβέρνησης. Αποδείχτηκε ότι αυτή η κεντρικού χαρακτήρα μάχη πίεσε το σύστημα και την κυβέρνηση. Το κλείσιμο και αυτών των κινητοποιήσεων από πλευράς ΚΝΕ και ΕΑΑΚ (όπως πολλές φορές έχουν κάνει σε παλαιότερους αγώνες) όχι μόνο σπέρνει την απογοήτευση και την ηττοπάθεια για ακόμη μια φορά στο αγωνιστικό δυναμικό των φοιτητών αλλά μεταφέρει τους αγώνες των φοιτητών από το επίκεντρο της αντιπαράθεσης στην συνδιοίκηση και στις επόμενες εκλογές. Γιατί είναι ηλίου φαεινότερο ότι το ΚΚΕ, ο πολιτικός φορέας της ΠΚΣ έχει μπει σε τροχιά Ευρωεκλογών και όχι αγώνων. Όπως είναι επίσης εμφανές ότι οι μπόλικές αυταπάτες που έχουν για το μεγαλο-καθηγητικό κατεστημένο όχι μόνο δεν δικαιώθηκαν αλλά ενισχύθηκαν και θα ενισχυθούν κι άλλο μιας και όπως φαίνεται εκεί θα προσπαθήσουν να τα ακουμπήσουν ακόμα μια φορά αυτές οι δυνάμεις.
Το φοιτητικό κίνημα μπορεί και πρέπει να παλέψει μέχρι την ΟΡΙΣΤΙΚΗ ΑΝΑΤΡΟΠΗ του νόμου. Οι αγωνιστικές διαθέσεις που εκφράστηκαν από τον φοιτητόκοσμο το τελευταίο διάστημα, η αντίθεσή του με τα ιδιωτικά πανεπιστήμια συνεχίζουν και υπάρχουν. Δεν μπορούν όμως να εκφραστούν με βάση τις αδυναμίες και τις ανεπάρκειες της ρεφορμιστικής αριστεράς, που θέλει να κλείσει τους αγώνες.
Οι φοιτητικές μάζες απαιτούν τη συνέχιση του αγώνα. Οι φοιτητές, ο λαός και η νεολαία μπορούν να νικήσουν. Με τη συνέχιση της συλλογικής και της οργανωμένης πάλης τους. Με νέες γενικές συνελεύσεις, καταλήψεις και διαδηλώσεις μπορούμε να ανατρέψουμε τον νόμο Πιερρακάκη.
- Ο αγώνας συνεχίζεται - Κάτω ο νόμος Πιερρακάκη.
- Ανατροπή του νόμου για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια.
- Δωρεάν σπουδές για όλο το λαό.
