Τα τελευταία χρόνια στην σχολή μας έχουν στιγματιστεί από μία μεγάλη ένταση της επίθεσης του συστήματος απέναντι σε εμάς τους φοιτητές της Αρχιτεκτονικής.
- Πρώτο και πιο επίκαιρο οι κάμερες
Έρχονται ως άμεση και πρώτη εφαρμογή του διατάγματος του ν.Κεραμέως. Πρόκειται για μία ξεκάθαρη καταπάτηση του λαϊκού ασύλου αγώνων, που στοχεύει στο face control και τον εκφοβισμό των φοιτητών, που θέλει να αποστειρώσει τη σχολή μας από την ιστορία της. Με αυτή την απόφαση θέλουν να φακελώσουν τον κάθε φοιτητή και αγωνιστή που τολμάει να σηκώσει κεφάλι και να αντισταθεί. Και αυτό δεν το αποδεικνύουν μόνο οι κάμερες αλλά και ένα σωρό άλλες αποφάσεις που παίρνει η διοίκηση τον τελευταίο καιρό, με αποκορύφωμα την εντολή του πρύτανη προς τους φύλακες να κάνουν τα μαντρόσκυλα και να σημειώνουν την κάθε δράση μας την περίοδο που η σχολή βρισκόταν υπό κατάληψη.
- Αλλά δεν είναι μόνο οι αποφάσεις…
Από την αρχή του έτους ο πρύτανης έδειξε τις διαθέσεις του καλώντας τους μπάτσους μέσα στον χώρο του ασύλου στην Βραδιά του Ερευνητή, να δείρουν φοιτητές και ερευνητές φτάνοντας μέχρι και σε συλλήψεις. Συνεχίστηκε η ίδια πολιτική κατά την διάρκεια της χρονιάς με αλλεπάλληλα lockouts, σεξιστικές δηλώσεις (“escorts”) και συνεχείς απειλές για αστυνομίες και πειθαρχικά.
Όλα αυτά, βέβαια, δεν είναι, όπως λένε κάποιοι, «αυταρχισμός» του συγκεκριμένου πρύτανη. Ο Χατζηγεωργίου βρίσκεται στη θέση που βρίσκεται για να εκφράζει ένα συγκεκριμένο σύστημα που θέλει ακριβώς αυτό: να μας εκφοβίσει και να δημιουργήσει μία καθημερινότητα στην οποία δεν χωράνε οι αγώνες και οι διεκδικήσεις. Τα αιτήματα για παραίτησή του δεν είναι απλά αδιέξοδα, αλλά δημιουργούν και αυταπάτες για κάποιον καλύτερο πρύτανη, που φυσικά δεν πρόκειται να έρθει. Γιατί μέσα σε αυτό το σύστημα, ο ρόλος των διοικήσεων δεν είναι να υπερασπιστούν τα συμφέροντά μας.
- Και οι καθηγητές;
Το μεγαλοκαθηγητικό κατεστημένο έχει σαφώς αντίθετα συμφέροντα από εμάς. Όσο και να τοποθετούνται ορισμένοι εναντίον κάποιων αποφάσεων (κάμερες, πύλη Στουρνάρη), δεν παύουν να είναι αυτοί που μας κόβουν μαζικά και επανειλημμένα (Δομική Μηχανική), που μας αφήνουν να γράψουμε εξετάσεις στην αβεβαιότητα χωρίς σημειώσεις ή συγκεκριμένα βιβλία (Ιστορία) και μας βάζουν να κάνουμε και να ξανακάνουμε μακέτες, να χαλάμε λεφτά σε υλικά, εκτυπώσεις και υπολογιστές (Συνθέσεις). Αυτός όμως είναι ο ρόλος τους μέσα στις σχολές. Ένας ρόλος που ένας πραγματικά προοδευτικός άνθρωπος δε θα μπορούσε, ούτε θα του επέτρεπε το σύστημα να αναλάβει…
Και ο λόγος είναι ότι το σύστημα φοβάται τις διεκδικήσεις, άρα φοβάται και τους ενεργούς συλλόγους. Για αυτό δημιούργησε πριν χρόνια τα όργανα συνδιοίκησης, για να αποπροσανατολίσει από τον συλλογικό και οργανωμένο αγώνα. Οι Αγωνιστικές Κινήσεις είμαστε η μόνη δύναμη που απέχει αδιαπραγμάτευτα από την εκλογή εκπροσώπων σε αυτά. Δεν πρέπει να τρέφουμε καμία αυταπάτη για τη λειτουργία τους! Η αναζήτηση επιβεβαιώσεων και στήριξης από «θεσμικά όργανα» αποτελεί την μεγαλύτερη ανεμπιστοσύνη στις δυνάμεις που έχουμε εμείς οι φοιτητές όταν αγωνιζόμαστε!
Αντίστοιχα, ανάδειξη εκπροσώπων από ηλεκτρονικές εκλογές για συμβούλια φοιτητών (ν.Κεραμέως) δεν έχει καμία σχέση με τους φοιτητικούς συλλόγους. Λειτουργούν κατασταλτικά και αντιπαραθετικά με αυτούς και αποξενώνουν τους φοιτητές από τις διαδικασίες τους.
- Αρχιτεκτονική, το τρανό παράδειγμα της εντατικοποίησης
Η σχολή μας έχει ένα πρόγραμμα σπουδών εντελώς διαφορετικό από τις υπόλοιπες. Οι απανωτές εργασίες, τα μαθήματα που έχουν υποχρεωτικές εργασίες και εξεταστική, η παρουσία μας στα μαθήματα που, τυπικά, δεν είναι υποχρεωτική αλλά όλοι ξέρουμε πως αυτό, πολύ συχνά, δεν ισχύει στην πράξη.
Και σε όλο αυτό το ασφυκτικό πλαίσιο, το σύστημα μας σερβίρει τις διαγραφές στα 7,5 χρόνια! Ένα μέτρο που κάνει την εντατικοποίηση ακόμα χειρότερη, που θέτει ακόμα περισσότερους ταξικούς φραγμούς για τους φοιτητές που δουλεύουν για να τα βγάλουν πέρα και που, στην τελική μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως η τελευταία πειθαρχική ποινή για τους φοιτητές που αντιδρούν και αντιστέκονται.
- Η καθημερινότητά μας
Τα τελευταία χρόνια, λοιπόν, η καθημερινότητα του φοιτητή της αρχιτεκτονικής έχει αλλάξει. Το ωράριο 8 με 8 που επιβάλλεται καθημερινά μόνο για να μην ζωντανέψει η σχολή μας από εμάς, οι αίθουσες που είναι κλειστές και παρατημένες μόνο για να μην γεμίσουν φοιτητές και να μην υπάρχει συζήτηση μεταξύ μας. Και δεν μας προκαλεί έκπληξη το πώς όλα αυτά πετιούνται από το παράθυρο όταν πρόκειται για μάθημα που παρατραβάει μέχρι το βράδυ ή όταν πρόκειται ο χώρος να χρησιμοποιηθεί για περεταίρω αποστείρωση του χώρου του Κάτω Πολυτεχνείου (κυλικείο, κτήριο Γκίνη ως συνεδριακό κέντρο).
Τελικός σκοπός, λοιπόν, είναι να διαμορφωθεί μια αποστειρωμένη καθημερινότητα. Όταν μιλάνε για «καθαρές σχολές» επί της ουσίας θέλουν να «καθαρίσουν» από την μνήμη μας του ιστορικούς αγώνες του Πολυτεχνείου που ακόμα και σήμερα μας εμπνέουν! Θέλουν να ξεχάσουμε τους αγώνες που δώσαμε πέρσι στις σχολές μας ενάντια στον νόμο για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια! Θέλουν να διασφαλίσουν ότι η σχολές δεν θα ξαναγίνουν εστίες αγώνα ενάντια στην εφαρμογή των διαγραφών! Θέλουν να διαμορφώσουν φοιτητές πειθήνιους και υποταγμένους που σαν μελλοντικοί εργαζόμενοι θα μπουν στον εργασιακό μεσαίωνα χωρίς δικαιώματα δουλεύοντας με μπλοκάκι και που θα πληρώνονται σχέδιο με το σχέδιο…
- Η απάντηση…
…είναι ο πραγματικός αγώνας! Πρέπει όλοι να πιστέψουμε στις δυνάμεις μας και στις ανατροπές που μπορεί να φέρει ένα φοιτητικό κίνημα. Δεν πρέπει να βάζουμε φρένα στις διεκδικήσεις για να γίνουν πιο «εφικτές». Πρέπει να διεκδικούμε τα δικαιώματά μας σε δημόσια, πραγματικά δωρεάν παιδεία, σε ανθρώπινους ρυθμούς σπουδών, χωρίς να μπαίνουμε στη διαδικασία να κάνουμε προτάσεις στο σύστημα. Να παλεύουμε για να μη γίνει καμιά διαγραφή φοιτητή, χωρίς αστερίσκους για ενεργούς και ανενεργούς φοιτητές. Χωρίς να βαφτίζουμε νίκες του κινήματος τις τοποθετήσεις διοικήσεων και χωρίς να βαφτίζουμε αγώνες το να γίνονται καταλήψεις χωρίς πολιτική δράση.
Ο αγώνας πρέπει να έρχεται από όλους μας! Οι φοιτητικές εκλογές δημιουργήθηκαν από τους φοιτητές για τους φοιτητές, είναι μέσο πάλης, είναι κινηματική διαδικασία, που πρέπει να στηρίξουμε στις 14 του Μάη, για να αποκτήσει ο σύλλογος αγωνιστική κατεύθυνση, ο κόσμος να συνεδριάζει, να δρα και να πολιτικοποιείται, να διεκδικεί και να κερδίζει!
Στις 14 Μάη στην Αρχιτεκτονική στηρίζουμε-ψηφίζουμε Αγωνιστικές Κινήσεις
